soda p

Beetje raar jaar, heb wel aardig wat nieuwe platen gekocht maar heb een hoop nog niet kunnen luisteren. Daarover later meer. Van waar ik wel aan toegekomen ben springt er één plaat met gemak bovenuit. Werkelijk van alle kanten ben ik gebombardeerd met deze plaat het afgelopen jaar. Bijna naar Keulen gereden om ze te zien. Naarstig geprobeerd mezelf het prijsnummer eigen te maken maar is gewoon te geniaal. De tekst is te mooi en de compositie te goed met dat sneaky geleende akkoord in de brug en dat formidabele einde. Referenties naar The Cure, drag racing, zwarte gaten en statische elektriciteit in één nummer. Alle drie al een zeer gerespecteerde solocarrière en dan dit, kan gewoon niet, maar ze doen het wel. Het is zelfs zo erg dat ik weinig anders heb kunnen luisteren dus hou het bij een top 3 dit jaar.

De Top 3

1. boygenius – The Record
   Dit was een soort van aanloop. Toen ik voor het eerst Phoebe Bridgers’ Stranger in the Alps hoorde was ik verslagen. Mooier dan dit kon gewoon niet. Vlak daarna kwam de Boygenius EP uit, ook briljant. En daarna aan de slag om de discografie van alle drie compleet te krijgen en te houden. Maar Punisher was ‘t ‘m niet. Home Video van Lucy Dacus is echt prachtig en Little Oblivions van Julien Baker moet ik echt nog wat vaker luisteren maar op The Record komt het allemaal samen, de muzikale eenheid, de sublieme teksten, die stemmen. Ok, ok, heb een enorme zwak voor Phoebe Bridgers, als ik haar stem hoor beland ik meteen in een soort van zone, een soort van trance toestand. Zelfs bij Better Oblivion Community Center, waar je dan wel weer snel uit getrokken wordt door die Connor Oberst ha ha ha.
   Van het begin tot het einde staat deze plaat bol van de te briljante teksten. Van alles komt er voorbij, auto’s op blokken, proberen uit te leggen waar de poolster staat en de repercussies daarvan, lekkende kranen, hitsige monniken, krassen op een geldautomaat en dat het oplossen van een quantumfysiek probleem echt heel weinig energie kost, eigenlijk alleen de energie om je ertoe aan te zetten. En zo gaat het maar door, nummer na nummer, en het blijft je maar raken en het overstelpt je niet, het wordt zo gebracht dat je juist meer wilt. Een soort van grote zak naturel ribbelchips. Maar dan met zo’n diepe umamismaak dat je gewoon in die zak wilt kruipen.
   En die composities, ok, laten we het prijsnummer Not Strong Enough nemen, tevens genomineerd voor een Grammy trouwens. Het begint al met een Hard Day’s Night achtig akkoord (capo op 1 en dan een Fsus2 trouwens) waarna een couplet, en een refrein, en nog een couplet, en nog een refrein, en een brug volgen. Maar die brug is link hè, majeur akkoord en dan hetzelfde akkoord maar dan in mineur, alles nog een keer en dan weer over naar het refrein. Maar ho wacht, is dit wel het refrein, het is compleet anders, maar dat is nou net weer de crux. Terwijl Phoebe Bridgers en Julien Baker de eerste twee couplet/refrein delen voor hun rekening nemen zijn de brug en het laatste refrein voor Lucy Dacus en ze keert alles om, het wordt haar stuk van het verhaal. Magisch.
2. Foo Fighters – But Here We Are
   Na het wat mindere Concrete and Gold en het nog mindere Medicine at Midnight hebben de Foofies het vuur weer gevonden. Rescued knalt er gelijk in en er staan meer toekomstige FF klassiekers op deze plaat, zoals Hearing Voices of het bloedmooie Show Me How. Na Beyond Me houdt het helaas wel een beetje op maar het is toch net genoeg om tot de conclusie te kunnen komen dat dit wel een van de betere FF platen is.
3. Neil Young – Chrome Dreams
   Niet echt een nieuwe plaat natuurlijk, deze ligt al sinds 1977 op de plank, maar beter laat dan nooit. En net als met Homegrown is dit eigenlijk meteen een instant Neil Young klassieker want wat een prachtige nummers staan hier op in fijne uitvoeringen.

Al het andere

This Stupid World van Yo La tengo, Everything is Alive van Slowdive, Performances van Land Of Talk, allemaal nog niet geluisterd. Geldt ook voor de enige nederlandstalige plaat die ik heb aangeschaft dit jaar, Alles Anders van Wies. Ook uit Nederland, Barefoot On Diamond Road van Amber Arcades is wat eclectischer en elektronischer dan European Heartbreak en het is me vooralsnog niet gelukt daar doorheen te luisteren. Bijna al het andere vinyl wat ik heb aangeschaft zijn reissues of speciale uitgaves. Bijzondere vermelding voor de 30-jarige jubilea van Palomine van Bettie Serveert, dat blijft een topper, en Last Splash van The Breeders met het bonusprijsnummer Divine Mascis.